HISTORA PARAFII BUDZISZEWICE
Początki parafii Budziszewice sięgają XIV wieku, a dokładnie 1336 roku, kiedy to decyzją arcybiskupa gnieźnieńskiego Janisława erygowano Parafię p.w. Świętego Szczepana diakona i męczennika.
Pierwszy kościół erygował i uposażył książę mazowiecki Siemowit II. Świątynia została wzniesiona – po przeciwnej stronie obecnego kościoła – w latach 1336 – 1339. Był to jednonawowy drewniany kościół wykonany z drzewa modrzewiowego, wybudowany na planie krzyża z mniejszą oddzielnie dobudowaną kruchtą.
W głównym ołtarzu znajdował się krucyfiks wykonany z jednego kawałka drzewa dębowego. Kościół konsekrował 26 grudnia 1339 roku arcybiskup Janisław. Niestety w wyniku pożaru świątynia doszczętnie spłonęła w 1519 roku.
Po pożarze pierwszego kościoła miejscowa ludność wraz z proboszczem ks. Stanisławem Pilszyńskim przystąpiła do odbudowy.
Druga także drewniana świątynia została wzniesiona z drzewa dębowego – na miejscu obecnej świątyni w latach 1521 – 1525.
Świątynia została konsekrowana 26 grudnia 1534 roku przez arcybiskupa gnieźnieńskiego i prymasa Polski Jana Łaskiego. Niestety i ona podzieliła losy pierwszego kościoła, bowiem w 1740 roku spłonęła wraz z znajdującą się w sąsiedztwie plebanią. Świątynia została wybudowana na planie prostokąta z zewnętrzną kruchtą oraz zakrystią. W głównym ołtarzu znajdował się obraz św. Szczepana, patrona świątyni, namalowany przez ówczesnego proboszcza. Ówczesny proboszcz Wincenty Łaniewski będący proboszczem przez osiemnaście lat zmarł nagle dwa dni po pożarze w wieku 60 lat.
Trzecia świątynia została wzniesiona w miejscu pierwszego kościoła. Był to drewniany kościół wybudowany w latach 1740 – 1749 przez ks. Stanisława Korab – Jurnowskiego. Kościół p.w. świętego Szczepana i Przemienienia Pańskiego został wybudowany z drzewa dębowego, na planie prostokąta z wieżą większą znajdującą się nad kruchtą oraz mniejszą usytuowaną nad prezbiterium.
Główny ołtarz świątyni stanowił pierwotnie duży dębowy krzyż. Dopiero w roku 1763 w prezbiterium po prawej stronie umieszczono obraz Przemienienia Pańskiego, zaś w 1799 z okazji trzydziestolecia świątyni umieszczono obraz św. Szczepana.
W dokumentach wizytacyjnych w 1762 roku czytam, że kościół nie był jeszcze konsekrowany, lecz tylko poświęcony. Na szczególną uwagę zasługuje zapis dotyczący pobożności dotyczący miejscowej ludności. Wizytujący parafię arcybiskup Jan Przerębski pisze o niespotykanym nigdzie zwyczaju pielgrzymowania mieszkańców parafii na odpust patrona z polnymi kamieniami, które są następnie zostawiane przy kościele. Taki rodzaj pielgrzymki połączony z cierpieniem miał symbolizować troskę parafin o zbawienie.
Równolegle z rozpoczęciem budowy kościoła w 1740 roku rozpoczęto budowę plebanii, którą ukończono w 1742. Był to duży budynek w stylu dworkowym z siedmioma izbami. W trakcie rozbiorów Polski funkcje proboszcza pełnił ks. Jan Załuski, który podjął się także dzieła tajnego nauczania miejscowych dzieci w języku polskim, za co w 1979 roku został zamordowany.
W roku 1825 świątynia częściowo spłonęła. Spaleniu uległa część prezbiterium, którą częściowo odbudowano w latach 1825 – 1826. Niestety nie był to ostatni pożar tej świątyni, bowiem w roku 1888 świątynia ponownie płonęła. Tym razem spaleniu uległa kruchta wraz z częścią nawy głównej. Świątynię odbudowano, ale tylko częściowo, bowiem nie odbudowano kruchty, lecz podjęto decyzję o budowie nowego murowanego kościoła.
Obecnie murowana, neogotycka, jednonawowa świątynia została wybudowana według projektu architekta Feliksa Nowickiego ze składek parafian w latach 1907 – 1911, kiedy to proboszczem parafii był ks. Stanisław Junosza – Szaniawski. W dniu 14 maja 1911 roku została konsekrowana przez biskupa Kazimierza Ruszkiewicza.
Kościół został wzniesiony z cegły na cokole kamiennym. Jest to świątynia zbudowana na planie wydłużonego prostokąta, posiadająca trójbocznie zamknięte, węższe prezbiterium, oraz aneksy boczne z przybudówkami.
Na osi centralnej elewacji frontowej znajduje się trójkondygnacyjna, czworokątna wieża nakryta hełmem iglicowym. Nawa nakryta jest dachem dwuspadowym, natomiast aneksy – dachami dwuspadowymi. Świątynia cechuje się dużymi walorami architektonicznymi. Posiada prostą bryłę oraz uproszczone detale architektoniczne m.in. ostrołukowe otwory okienne i drzwiowe. W głównym ołtarzu znajduje się płaskorzeźba przedstawiającą scenę Przemienienia Pańskiego, zaś w bocznych obraz Pana Jezusa Miłosiernego oraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy.